Fabiana Ricagno: "Ik kon dit boek schrijven dankzij het leven dat ik heb gehad."

In "Que quede entre nosotros " (Metrópolis Libros) opent Fabiana Ricagno de deuren van haar geheugen om, in intiem en ontroerend proza, het afscheid van haar vader te beschrijven. Het boek begint met een scène van pijn en afwezigheid , maar ontvouwt zich als een reis terug in de tijd, waarbij ze haar jeugd in Martínez, haar jeugd en haar volwassen leven herbeleeft, verweven met de spanningen, banden en familie-stiltes die haar leven hebben getekend. Het is een persoonlijk verslag dat, zonder dat het de bedoeling is, ook Argentinië van de afgelopen decennia reconstrueert aan de hand van het dagelijks leven.

Ricagno , ondernemer, advocaat, gelijkheidsactivist en ontwerpster , slaat met haar eerste boek een onverwachte wending in de literatuur. Ze schreef het vanuit de behoefte om herinneringen te bewaren en de vergetelheid te voorkomen. De figuur van haar nanny, de vrouwelijke wereld van haar kindertijd, vriendschappen, familieconflicten en de polsslag van de jaren 60, 70 en 80 vormen een werk dat doordrenkt is van menselijkheid . Haar stem, die van een kind dat observeert en voelt, vormt het emotionele anker voor een verhaal dat durft te benoemen wat tot zwijgen is gebracht.

"Fafi" omschrijft zichzelf als een "nieuwsgierige en zwervende porteña ". Ze studeerde rechten en politicologie en richtte in 2009 Telteco op, een toonaangevend bedrijf dat advies- en implementatiediensten levert op het gebied van de implementatie en connectiviteit van telecommunicatie, de levering van technologische apparatuur en logistiek. In 2018 richtte ze de organisatie Pollera Pantalón op om de deelname van vrouwen aan besluitvormingsruimtes in de private en publieke sector te bevorderen. In 2020 lanceerde ze haar schoenenmerk Ricagno in Italië, met luxe ontwerpen voor de internationale markt. In 2024 werd ze benoemd tot voorzitter van de vereniging Yad Vashem Argentina. "Que quede entre nosotros" (Laat het tussen ons blijven) is haar eerste gepubliceerde boek.

–Hoe ontstond het idee voor het boek?

Schrijven was de eerste manier die ik vond om te voorkomen dat het onuitgesprokene onuitgeleefd en uiteindelijk verloren zou gaan. De taal waardoor ik het verhaal het meest oprecht voelde stromen, was de stem van mijn kind, omdat die direct mijn herinneringen verwoordde. Toen bedacht ik een rode draad die het afscheid van mijn vader verbond met mijn jeugd, en zo ontstond de plot van het boek: een verhaal dat de magie van mijn leven concentreert rond de uitdrijving van een vloek die mijn familie getekend had. Het boek is geschreven vanuit de overtuiging de vergetelheid te verslaan en ervoor te zorgen dat het verhaal me niet zou verlaten. Vele jaren geleden ontstond in mij de vitale behoefte om de hoofdpersonen in dit verhaal een stem te geven, soms het zwijgen opgelegd om pijnlijke etiketten te vermijden. Publiceren is de afsluiting van dit hoofdstuk; ieder zijn naam.

– In zekere zin is het een verhaal over het dagelijks leven in de jaren 60, 70, 80 en 90. Hoe heb je dat dagelijks leven vormgegeven?

– Precies, vanuit het alledaagse. Elk decennium werd diep getekend door politieke symbolen, ideeën en economische modellen, die zich vertaalden in ervaringen die gerepresenteerd werden door bedrijfstypen, consumentengewoonten en ontmoetingsplekken. Ik navigeerde mijn leven door de fysieke ruimtes van mijn dagen in elk tijdperk. Niet alleen wat betreft bezienswaardigheden, buurten en steden, maar vooral vanuit het perspectief van mijn eigen leeftijd. Van een jonge jeugd, omarmd door een beschermende omgeving van thuis, familie, school, vrienden, wandelingen en winkelen in de republiek Martínez, tot een naakte volwassenheid in de medische centra van de AMBA (Baskenland), waar het leven vervaagt in sanatoria met hightech infrastructuur, artsen van alle specialismen en onbekende stemmen in elke hoek.

–Hoe heb je zo’n levendig verhaal geconstrueerd?

–Ik kon dit boek schrijven dankzij het leven dat ik had, inclusief het langzame afscheid van mijn vader en het plotselinge vertrek van mijn moeder, die mijn mentor was in mijn doorzettingsvermogen. Ik moest schrijven, het was essentieel, om hen te omarmen, om hen te vertellen dat ze er nog steeds zijn, en om zoveel ervaringen en lessen in druk achter te laten als een manier om hun nalatenschap door te geven. Hiermee wil ik jullie vertellen dat het verhaal in mij voortleeft. De echte uitdaging was het vinden van woorden die het getrouw uitdrukten. Sommige mensen denken waarschijnlijk dat het makkelijker is om een ​​verhaal te construeren dat geen pure fictie is. In mijn geval was het precies het tegenovergestelde; het vertellen van een verhaal dat geen verhaal is, met zoveel personages die ik zo respecteer, betekende dat er zeer hoge normen van zorg en creativiteit werden gesteld om een ​​boeiend, kwalitatief hoogstaand literair werk te creëren dat de hoofdrolspelers eer aandeed.

–Ook de nanny speelt een fundamentele rol.

–Ja, Irma is een substantieel personage. En ze is echt in alle opzichten: realiteit en fictie in het literaire werk, en de twee kanten die naast elkaar bestaan ​​in de meeste mensen met wie we regelmatig in contact komen. Irma staat niet alleen centraal in de plot, maar vertegenwoordigt ook perfect de stem die dit verhaal vertelt: die van een meisje dat in haar de Santiago-versie van Julie Andrews uit The Sound of Music zag, hetzelfde kapsel, maar dan zwart. Ze leidde een rij kinderen uit de buurt in Martínez, pakte de zomen van hun jurken met print op, zong en rende... ze gaf alles. Vandaag de dag, als volwassene, zie ik iemand die haar wrok botvierde op een familie die haar had omarmd, en een heks die me een prachtig personage voor dit boek gaf.

–Vrienden uit je jeugd zijn een ander verhaal, toch?

–Ik heb er nog steeds een paar, en we herinneren ons nog steeds die bijzondere plekken waar we vroeger plezier hadden. We konden meer doen dan alleen een hoofdstuk over anderen. Het leven gaf me een rijke jeugd, waardoor ik alleen maar mooie dingen in mijn vrienden zag. Toen kwam Irma, de puberteit en de ongemakkelijke waarheden over bepaalde meisjes die tot mijn inner circle behoorden. Maar laat ik die kleine duiveltjes redden; ze hebben make-up nodig om te schitteren in mijn volgende boek.

Laat het tussen ons blijven , van Fafi Ricagno (Metrópolis Libros).